از نظر آموزه های وحیانی قرآن، برخی از اعمال موجب رسوایی و آبروریزی می شود. از جمله اعمالی که موجب آبروریزی و رسوایی می شود و دل و ایمان شخص را می خشکاند، رشوه گرفتن است.

رشوه را کسانی می گیرند که احکام مردم به دست آنان است؛ یعنی حکم و حکومت را در اختیار دارند؛ زیرا این حاکمان با سوء استفاده از قدرت حاکمیتی خویش می کوشند تا برای خویش ثروتی را بیاندوزند؛ یعنی قدرت عاملی برای ثروت اندوزی آنان می شود.

خدا به این رشوه بگیران هشدار می دهد که با این سوء استفاده از قدرت و حکومت خویش، هر چند که ثروتی را می اندوزند؛ ولی این ثروت نیست، بلکه مایه بدنامی و بی آبرویی و رسوایی آنان است. خدا می فرماید: سَمَّاعُونَ لِلْکَذِبِ أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ فَإِنْ جَاءُوکَ فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ أَوْ أَعْرِضْ عَنْهُمْ وَإِنْ تُعْرِضْ عَنْهُمْ فَلَنْ یَضُرُّوکَ شَیْئًا وَإِنْ حَکَمْتَ فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ ؛ پذیرا و شنواى دروغ هستند، و بسیار مال حرام و سحت مى ‏خورند. پس اگر نزد تو آمدند یا میان آنان داورى کن یا از ایشان روى برتاب! و اگر از آنان روى برتابى هرگز زیانى به تو نخواهند رسانید؛ و اگر داورى و حکمیت  مى ‏کنى! پس به عدالت در میانشان حکم کن که خداوند دادگرانی که قسط و سهم هر کسی را می دهد، دوست مى دارد. (مائده، آیه 42)

واژه «سحت» به معنای «رشوه»، در اصل به معنای پوست کندن از درخت است که موجب خشکی آن می شود. حیوانات گاه پوست درختان را می کنند و می خورند، این گونه درختی لخت و عور شده و راه تنفس خود را از دست می دهد و خشک می شود.

خدا در قرآن می فرماید که عذاب های الهی این گونه است که پوست گناهکار را می کند: فَیُسْحِتَکُمْ بِعَذَابٍ.(طه، آیه 61)

از نظر قرآن، کسی که رشوه می گیرد، این گونه با رشوه گیری در شرایطی قرار می گیرد که رسوا می شود و خدا پوستش را می کند تا خشک و بی جان شود.